Τα ποσοστά ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ δεν τους αξίζουν!

Ακριβώς όπως συνέβαινε και παλιότερα με ΠΑΣΟΚ – ΝΔ, που τα εκλογικά τους νούμερα δεν τους άξιζαν ούτε κατά διάνοια, έτσι συμβαίνει και σήμερα! Πόσοι πιστεύουν ότι το 1990 η πραγματική απήχηση της ΝΔ ήταν 47%;

Απλώς ο ψηφοφόρος κάθε φορά υπέκυπτε σε εκβιαστικά διλήμματα του τύπου «να μην έρθουν οι κομουνιστές», «να μην κυβερνήσει η δεξιά», «να φύγει ο κλέφτης ο Ανδρέας», «να φύγουν τα λαμόγια του ΠΑΣΟΚ», «να φύγει ο μπούλης» κτλ.

Κάθε φορά όλοι έβριζαν και κατηγορούσαν τις πολιτικές και τους μηχανισμούς εξουσίας των δύο κομμάτων εξουσίας, αλλά στο τέλος τα ψήφιζαν δικαιολογώντας αυτήν τους την επιλογή με βάση κάποιο από τα παραπάνω διλήμματα.

Στις εκλογές της 6^ης Μαΐου αυτό φάνηκε να αλλάζει. Οι αδιέξοδες, άδικες και αναποτελεσματικές επιλογές των δύο αυτών κομμάτων μεταπολιτευτικά, είχαν ως αποτέλεσμα να μην φοβάται πλέον ο κόσμος τις κυβερνήσεις συνεργασίας και να δίνει ευκαιρίες σε νέα ή παλαιότερα μικρά κόμματα, αποδυναμώνοντας αισθητά ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.

Θεωρώ ότι τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ στις 6 Μαΐου είναι λογικά και θα μπορούσαν να είναι ακόμα μικρότερα, αλλά της ΝΔ ήταν μεγαλύτερα από όσο θα περίμενε κανείς, με βάση το πολύ κακό κλίμα που είχε δημιουργηθεί στην κοινή γνώμη για τα κόμματα εξουσίας. Παρόλα αυτά ήταν για πρώτη φορά τόσο χαμηλά.

Όπως και να έχουν τα πράγματα, αυτήν τη στιγμή η σαφής τάση των δημοσκοπήσεων είναι ότι ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ σημειώνουν πολύ μεγάλη άνοδο και εξελίσσεται ένα ντέρμπι μεταξύ τους για το ποιος θα νικήσει στις εκλογές της 17^ης Ιουνίου.

Ταυτόχρονα, όλα τα μικρά κόμματα, με εξαίρεση ίσως την ΔΗΜΑΡ, σημειώνουν από μικρή ως σημαντική πτώση.

Όλα αυτά είναι φυσικό επακόλουθο της μετατροπής του παλαιού δικομματισμού σε μία νέα μορφή διπολισμού, με πάντα κυρίαρχο το δίλημμα του ποιος θα κυβερνήσει. Αυτός ο νέος διπολισμός οδηγεί στο να φαίνεται ότι ξεχνάμε τι λέγαμε λίγες πριν για την ανικανότητα του Σαμαρά ή για τον λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ και να εμφανίζονται και για τα δύο κόμματα τεράστια ποσοστά στις τελευταίες δημοσκοπήσεις.

Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι αυτό είναι ακόμα μία συνέπεια του απαράδεκτου και αντιδημοκρατικού εκλογικού νόμου. Είναι σαφέστατο ότι η λαϊκή βούληση επιβάλλει κυβερνήσεις συνεργασίας, όμως το κρίσιμο στοιχείο είναι ποια κατεύθυνση θα έχουν αυτές. ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ δείχνουν να μπορούν να συνεργαστούν και με τις δύο πιθανές κατευθύνσεις και πιθανότατα να τις στρέψουν πιο «κεντρικά», για αυτό διατηρούν ή και ενισχύουν τα ποσοστά τους. Ο εκλογικός νόμος αυτός δίνει το bonus των 50 εδρών στο πρώτο κόμμα, άρα αυτό είναι που θα καθορίσει την επόμενη κυβέρνηση, καθώς δεν υπάρχει καμία συνοχή για ένα πιθανό συνασπισμό όλων των υπολοίπων κομμάτων της βουλής. Διαφορά μεταξύ πρώτου και δεύτερου κόμματος, ακόμα και της τάξης του 0.1% θα δώσει τους επιπλέον 50 βουλευτές στον πρώτο! Αν υπήρχε ένα πιο αναλογικό σύστημα, τότε μικρή διαφορά μεταξύ πρώτου και δεύτερου θα σήμαινε και πολύ μικρή διαφορά στον αριθμό των βουλευτών που θα συγκέντρωναν τα δύο πρώτα κόμματα. Επομένως οι συσχετισμοί θα ήταν πιο αντιπροσωπευτικοί και οι δυνατότητες συνεργασίας πολύ μεγαλύτερες. Ίσως να χρειάζονταν ευρύτερες συνεργασίες, όμως αυτές θα ήταν πιο πιθανό να δημιουργηθούν και σίγουρα θα εξέφραζαν περισσότερο την λαϊκή βούληση.

Με το υπάρχον σύστημα πολλοί ψηφοφόροι που απεχθάνονται τον λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ και φοβούνται ως ένα βαθμό τις ακραίες φωνές του, αναγκάζονται να τον ψηφίσουν γιατί δεν μπορούν με τίποτα να ανεχθούν ότι θα γίνει πρωθυπουργός ο Σαμαράς με υπουργούς τον Άδωνή, τον Βορίδη, την Ντόρα και πιθανότατα τους υπόλοιπους «καλούς» πολιτικούς του ΠΑΣΟΚ, όπως ο Ρέππας, ο Σκανδαλίδης, ο Παπακωνσταντίνου κτλ. Δηλαδή το παλαιό, πλήρως αποτυχημένο και αναξιόπιστο πολιτικό σύστημα.

Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν πολίτες που ενώ συμφωνούν απόλυτα στο γεγονός ότι δεν υπάρχει ελπίδα να σε σώσουν εκείνοι που σε έφεραν εδώ, ταυτόχρονα ο φόβος της δημιουργίας αριστερής κυβέρνησης με τον ΣΥΡΙΖΑ τους προκαλεί πανικό και οδηγούνται στο να ψηφίζουν ΝΔ.

Έτσι οι πιο λογικές φωνές όπως η ΔΗΜΑΡ και οι Οικολόγοι Πράσινοι ή η Δημιουργία Ξανά και η Δράση, δεν μπορούν να αποκτήσουν την δυναμική που τους αξίζει και να διαμορφώσουν πιο δίκαιους συσχετισμούς.

Η ΔΗΣΥ διαλύθηκε ακριβώς λόγω αυτής της πόλωσης!

Μια κυβέρνηση με επικεφαλής τη ΝΔ θα ήταν πολύ πιο δημοκρατική και σε τελική ανάλυση πιο αποτελεσματική αν είχε δημιουργηθεί με την στήριξη της ΔΗΣΥ (αν δεν είχε διαλυθεί και είχε εισέλθει στην βουλή), της Δημιουργίας Ξανά και της Δράσης, ακόμα και του ΛΑΟΣ ή και των Ανεξάρτητων Ελλήνων.

Αντίστοιχα μια κυβέρνηση με επικεφαλής τον ΣΥΡΙΖΑ θα είχε καλύτερα αποτελέσματα αν είχε την στήριξη της ΔΗΜΑΡ, των Οικολόγων Πρασίνων μέχρι και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα έλεγα.

Τότε τα μικρότερα κόμματα δεν θα ήταν και τόσο μικρότερα και θα μπορούσαν να διαμορφώσουν πιο εύκολα την πολιτική τους. Τώρα, λογικά, με πανίσχυρο τον όποιον νικητή, απλώς θα αναγκαστούν να στηρίξουν προσωρινά κάποια κυβέρνηση αμφίβολης διάρκειας και αποτελεσματικότητας.